"Πολύ πριν σε συναντήσω..." - Ένα ποίημα αγάπης του Τάσου Λειβαδίτη

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από 'σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής, ήταν που αργούσες ακόμα,

όταν τη νύχτα κοίταζα τα αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
-Θυμάσαι;-
Μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!



Από τη συλλογή  του Τ. Λειβαδίτη: «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας»(1953)