Στην εποχή μας παρατηρείται αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε «διαταραγμένη σχέση με το φαγητό».

Οι δύσκολες εποχές που ζούμε, το άγχος που βιώνουμε όλοι για τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, οι συναισθηματικές θλίψεις οδηγούν στο ξέσπασμα στο φαγητό.

Το φαγητό δεν είναι μόνο σωματική ανάγκη για την επιβίωση. Είναι και χαρά και απόλαυση, όπως και ένας τρόπος συναισθηματικού δεσίματος και ξεσπάσματος. Είναι ένα τρόπος ο οποίος εξυπηρετεί την ανάγκη του ανθρώπου να εξωτερικεύει τα συναισθήματα και την αγάπη του προς τους άλλους.

Πολλές φορές, σε στιγμές έντονου άγχους ή μεγάλης στεναχώριας, βρίσκουμε ως εύκολο τρόπο ξεσπάσματος το φαγητό, ειδικότερα την κατανάλωση τροφών υψηλών σε λίπη και ζάχαρη με ελάχιστα θρεπτικά συστατικά.

Οι άνθρωποι που καταναλώνουν υπερβολικά μεγάλη ποσότητα τροφής, αισθάνονται έντονη την ενοχή για την αύξηση τους βάρους τους και την έλλειψη της εγκράτειάς τους, όπως και την ανάγκη να κρύψουν αυτήν τους πράξη από τα μάτια των άλλων και την κατάκρισή τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι μάλιστα, που καταναλώνουν υπερβολικά μεγάλες ποσότητες τροφής το κάνουν ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες, ώστε να μην τους δει κανείς. Υπάρχουν βεβαίως και οι περιπτώσεις εκείνες στις οποίες ο άνθρωπος κυριεύεται από μία εμμονή με την υγιεινή διατροφή, μία συμπεριφορά η οποία έχει αποδοθεί επιστημονικά με τον όρο ‘’νευρική ορθορεξία’’.

Η διαταραχή της σχέσης με το φαγητό μπορεί να είναι η αρχή ώστε να εκδηλωθεί στο μέλλον σοβαρότερο πρόβλημα με αυτό, η βουλιμία. Υπάρχει η βιολογική πείνα, αλλά υπάρχει και η συναισθηματική όταν κάποιος επιθυμεί να αποφορτιστεί από τα άσχημα συναισθήματά του μέσω της κατανάλωσης τροφής. Ο άνθρωπος τότε αισθανόμενος άσχημα συναισθητικά, ξεσπάει στο φαγητό.

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη