Μην πάτε να το δείτε μόνοι σας... Να πάτε με παρέα, γιατί το έργο σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Σε βάζει σε σκέψεις, σου βάζει ιδέες, σου γεννά απορίες, αλλά κυρίως σε ποτίζει απογοήτευση για τον κόσμο που ζούμε.
Αν είχατε δει το «Μεγάλο Σορτάρισμα» (The Big Short – 2015), θα πάτε προετοιμασμένοι για το τί είδους κινηματογράφο θα δείτε. Αν όχι, ίσως καλύτερα, θα σας συνεπάρει πιο πολύ.
Το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι ο Ντικ Τσένεϋ. Ένας αμερικανός, άχρηστος και αλκοολικός στην πρώτη του νεότητα που επειδή η τότε φιλενάδα του (και μετέπειτα σύζυγος) του έδωσε τελεσίγραφο «ή θα γίνεις προκομένος άνθρωπος με φιλοδοξίες και υψηλούς στόχους ή εμένα ξέχασέ με και κόψε τον λαιμό σου», αποφάσισε να αλλάξει και το έβαλε πείσμα να «γίνει κάποιος». Ασχολήθηκε με την πολιτική, χώθηκε (θυμάστε τον Βουτσά στο Ένα έξυπνο-έξυπνο μούτρο που έλεγε «εγώ ήτανε να μην τρουπώσω, έτσι και τρούπωσα...τρούπωσα»; Ε, έτσι τρούπωσε και ο Τσένεϋ, μόνο που αυτός είναι υπαρκτό πρόσωπο και τα γεγονότα αληθινά), έγλειψε, δεν δίστασε μπροστά σε τίποτα και τελικά έγινε αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. επί κυβερνήσεως Τζωρτζ Μπους, του υιού. Ένας από τους λίγους αντιπροέδρους των οποίων τα ονόματα θυμόμαστε κι εμείς οι μη-αμερικανοί, για την παρασκηνιακή του, όπως λέγεται, δράση και για τον πόλεμο στο Ιράκ που άναψε. Είπα «δεν δίστασε σε τίποτα»; Λάθος... Διότι δίστασε μόνον μπροστά στο γεγονός ότι η μικρή του κόρη ήταν λεσβία και έκανε ό,τι μπορούσε για να την προφυλάξει από τα κακά τα στόματα. Κι έτσι για μια περίοδο είχε αποσυρθεί από την πολιτική. Μέχρι την στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνό του και ο υιός Μπους (άλλος άχρηστος και μέθυσος νέος αυτός, κατά την ταινία βέβαια) του ζήτησε να κατεβεί υποψήφιος μαζί του για αντιπρόεδρος.
Σας είπα πριν ότι κεντρικό πρόσωπο του έργου είναι ο Ντικ Τσένεϋ. Γιατί το θέμα του Vice, είναι το παρασκήνιο της αμερικανικής (και όχι μόνον βέβαια) πολιτικής ζωής. Πώς παίρνονται οι αποφάσεις, πώς επιλέγονται πρόσωπα, πώς φτιάχνονται ή καταστρέφονται ζωές και καριέρες, πώς ξεκινούν πόλεμοι ή τρομοκρατικές επιθέσεις και πώς οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν καμιά αξία... Τυχαία, είναι στην ουσία η απάντηση του έργου. Συγκυριακά, συμπτωματικά και τυχαία συμβαίνουν όλα. Επειδή κάποιος Τσένεϋ, βρέθηκε την χι στιγμή στο χι οβάλ γραφείο και πήρε την χι απόφαση χωρίς να το πολυσκεφτεί κάποιες φορές ή κατόπιν μικρο-συμφεροντολογικού σχεδιασμού άλλες φορές ή υπαγορευμένο από μεγάλα συμφέροντα σε άλλες περιπτώσεις.
Οι πρωταγωνιστές Κρίστιαν Μπέιλ (ως Ντικ Τσένεϋ) και Εϊμι Άνταμς (ως σύζυγος του Τσένεϋ), εκτός της 100% εντυπωσιακά αλλαγμένης εμφάνισής τους είναι εξαιρετικοί και ιδιαιτέρως πειστικοί. Η σκηνοθεσία του έργου είναι ευρηματική και πανέξυπνη, όπως και το σενάριο. Έχει γρήγορους ρυθμούς, φοβερό μοντάζ, υπάρχει ένας μυστηριώδης αφηγητής που σατιρίζει τα πάντα καυστικά και πικρά. Δεν χρειάζεται να ξέρεις και πολλά από πολιτική και ιστορία, εύκολα καταλαβαίνεις τί γίνεται. Επίσης, δεν θα πεισθείς κατ’ανάγκη για όσα εξιστορούνται στο Vice. Οι πιο συντηρητικοί μπορεί να δουν κάποια προσπάθεια χειραγώγησης. Σίγουρα όμως θα σε κάνει να σκεφτείς «μα τί πού ζούμε τέλος πάντων και ποιοί κανονίζουν τις ζωές μας;». Να το δείτε το έργο, αξίζει πολύ. Και όχι μόνον για τους λάτρεις του κινηματογράφου.
Σκηνοθεσία & σενάριο: Άνταμ ΜακΚέι
Πρωταγωνιστούν: Κρίστιαν Μπέιλ, Εϊμι Ανταμς, Στιβ Καρέλ, Σαμ Ρόκγουελ, Τάιλερ Πέρι
Κείμενο: Marlykon
