Με θυμώνουν τα σκυλάδικα. Όχι το υπέροχο λαϊκό τραγούδι με την τόσο μεγάλη ιστορία και τα σπουδαία νοήματα ζωής,

αλλά αυτή η νοοτροπία του ‘’σηκώνομαι στην πίστα, πετάω γαρύφαλλα και ανοίγω σαμπάνιες, δείχνοντας σε όλους πόσο τέλεια είναι η ζωή μου και πόσα λεφτά έχω’’. 

Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία πως η οικονομική κρίση οφείλεται, εν μέρει, και στον τρόπο της δικής μας ζωής. Όλη αυτή η ανάγκη του να ξοδεύω λεφτά, να τα πετάω στα μάτια μίας γυναίκας και να λικνίζομαι διασκεδάζοντας με στίχους αυτολύπησης (θα πεθάνω, σβήνω χωρίς εσένα, θα πεθάνω άμα χωρίσουμε), ναι και αυτό είναι ένας λόγος που φτάσαμε εδώ.

Αυτό του να διαγωνίζομαι για το ποιός θα ρίξει τις περισσότερες γυναίκες επάνω στην πίστα, το έχουμε μόνο εμείς, οι Άραβες και οι Τούρκοι. Δεν είναι τυχαίο που όλοι αυτοί οι ‘’άρχοντες της πίστας’’, κατά καιρούς τάσσονται υπέρ των ναζιστικών αντιλήψεων: ακριβώς επειδή είναι αυτοί που τους παρέχουν προστασία, αυτοί που ενδόμυχα τους μοιάζουν. Και όλους αυτούς, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας τους έκανε σημαίνοντα πρόσωπα, πρότυπα, άρχοντες, ήθελε να τους μοιάσει. Άρα εδώ, έχουμε ξεκάθαρα την ευθύνη του ‘’εμείς’’, την προσωπική μας ευθύνη, την παιδεία που εμείς δεν έχουμε, την αντίληψη που πρέπει να καλλιεργήσουμε.

Όλα συνδέονται μεταξύ τους. Και ο τρόπος διασκέδασης, αντίληψης για τον πολιτισμό, κουλτούρας, νοοτροπίας, όλα αυτά μας οδηγούν στο σήμερα. Και όλα αυτά τα πρόσωπα, όπως και οι πολιτικοί, παίρνουν δύναμη από τον κόσμο που τους ακολουθεί, τους δίνει ψήφο, τους αναγάγει σε πρότυπα και θέλει να τους μοιάσει.

Και κάποιος να θυμώσει με αυτά που γράφω, δεν με πειράζει. Δεν αναφέρομαι στο αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να διασκεδάζει με τον τρόπο που θέλει, απλώς ασκώ μία κριτική σ' αυτόν τον τρόπο διασκέδασης.

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη