Τρίτη απόγευμα, σπίτι μου, κάνω μάθημα στην κόρη μου και μια συμμαθήτρια της (14 ετών αμφότερες).
Φέρνω το CD player να κάνουμε μια άσκηση listening. Ψαχουλεύοντας τα κουμπιά, βάζω κατά λάθος ραδιόφωνο. Ένας γνωστός και γλυκός ήχος ακούγεται. Το χέρι μου δυσκολεύεται να πράξει το καθήκον του και να γυρίσει στο listening, ενώ την ίδια στιγμή τα κορίτσια φωνάζουν «άστο λίγο» και «αχ, μ’αρέσει αυτό, τι είναι;». Moody Blues ,λέω εγώ και με αποφασιστικότητα προχωρώ στην άσκηση. Ευτυχώς για λίγα λεπτά το μάθημα αναλαμβάνει το cd κι έτσι έχω χρόνο να βυθιστώ στις σκέψεις μου:
Το τραγούδι είναι του 1967. Επιτυχία βέβαια έγινε το 1972, στην δεύτερη έκδοση του και αφού είχαν “ανοίξει δρόμο” παρόμοιου ύφους - μεγάλα και δραματικά- τραγούδια (stairway to heaven, a whiter shade of pale, Layla). Αλλά εδώ δεν θέλω να μιλήσω για την ιστορία του τραγουδιού (η οποία όμως έχει ενδιαφέρον κι αν θέλετε τη λέμε άλλη φορά). Θέλω να πω πόσο μου άρεσε (και ακόμα μου αρέσει) όταν ήμουν στην ηλικία της κόρης μου. Και βέβαια τί σκέψεις και συναισθήματα μου γεννιούνται, όταν βλέπω την κόρη μου και την παρέα της να εκστασιάζονται με το Nights in white satin. Και όχι μόνο μ’αυτό. Πρόσφατα έμαθε το Heaven (Bryan Adams) στο πιάνο, τραγουδούσε το Serenade (Steve Miller) , το Careless whisper (George Michael -Wham) και τα λοιπά και τα λοιπά… Θέλω δηλαδή να καταλήξω στο συμπέρασμα πώς μερικά τραγούδια , ακόμα κι αν δεν είναι αριστουργήματα ή δεν τα έχουν εγκρίνει οι μουσικοκριτικοί κι οι άλλοι ειδήμονες, γίνονται διαχρονικά, κλασσικά δηλαδή, χάρη στην αγάπη του κόσμου. Τα συγκεκραμένα που ανέφερα, μπήκαν στις καρδιές μας επειδή είναι πολύ ρομαντικά, τρυφερά, αγαπησιάρικα - γλυκερά ή γλυκανάλατα θα τα έλεγαν οι αυστηροί- τα αγαπήσαμε, τα τραγουδήσαμε, τα χορέψαμε και τώρα τα τραγουδούν, τα χορεύουν και τα αγαπούν τα παιδιά μας κι εμείς μαζί τους. Ο χρόνος τα δικαίωσε και η αγάπη μας τα κράτησε στην κορυφή των προτιμήσεων μας για είκοσι, τριάντα ή και πενήντα χρόνια. Και να σας πω την αμαρτία μου , νομίζω ότι τελικά είναι όντως αριστουργήματα.
Κείμενο: Marlykon
Πρώτη δημοσίευση: peopleandideas.gr
