Η τελευταία δεκαετία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως τρομερά πολυτάραχη και μία εξουθενωτική δοκιμασία για την Ελλάδα.
Η οικονομική κρίση που πολύ γρήγορα μετουσιώθηκε σε πολιτική και κοινωνική κρίση και καταπόνησε θεσμούς και ανθρώπους έφερε τους Έλληνες σε κατάσταση πλήρους απόγνωσης. Όμως, μέσα στον ορυμαγδό όλης αυτής της περιδίνησης υπήρξαν και κάποια άλλα θύματα: οι νέοι άνθρωποι που διαπλάσθηκαν μέσα στις συμπληγάδες της ύφεσης και είδαν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται. Αυτή η νοσηρή κατάσταση έφερε τους νέους σε θέση κατηγόρου απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο και τους εξώθησε σε λαϊκίστικα μορφώματα.
Αντί να αισιοδοξούν και να ελπίζουν για το μέλλον τους, ανέπτυξαν μία πολιτική αντίληψη η οποία αντιλαμβάνεται κάθε μορφή πολιτικής ηγεσίας ως ανίκανη να οδηγήσει επιτυχώς την Ελλάδα από το τέλμα στο οικονομικό ξέφωτο. Όλη αυτή η ματαιότητα έχει διαβρώσει τα πολιτικά αντανακλαστικά των νέων και τα έχει εμποτίσει με την στρεβλή πεποίθηση ότι η πολιτική δεν υπάρχει για να δίνει λύσεις, αλλά για να δημιουργεί προβλήματα και να πολλαπλασιάζει τα ήδη υπάρχοντα.
Αλλά δεν είναι δυνατόν να κατηγορήσει κανείς τη νέα γενιά για αυτή την παθογένεια. Διότι, η νεολαία υπήρξε το παράπλευρο θύμα της εποχής του καλπάζοντος λαϊκισμού με τα όνειρά και τις φιλοδοξίες της από το επίκεντρο των προεκλογικών υπεσχημένων να βρεθούν μετεκλογικά σε σφραγισμένα συρτάρια. Και είναι, αν μη τι άλλο, λογικό όταν ένας νέος άνθρωπος κάνει τα πρώτα του πολιτικά βήματα μέσα σε ένα κλίμα πολιτικού εκφυλισμού και θεσμικής εξάρθρωσης να αναπτύσσει αμυντικούς μηχανισμούς που τον αποστρέφουν από το πολιτικό γίγνεσθαι και τη δημοκρατική παράδοση.
Άλλωστε, οι αιτίες της αποστασιοποίησης των νέων από την πολιτική δεν περιορίζονται μονάχα επί της πολιτικής σκηνής αλλά διατρέχουν όλη την κοινωνία. Γιατί είναι ταπεινωτικό για έναν νέο άνθρωπο να καταφεύγει στη μαύρη εργασία και να κρατά περγαμηνές χωρίς κανένα εργασιακό αντίκρισμα όταν οι νέοι άλλων ευρωπαϊκών χωρών είναι πλήρως αποκατεστημένοι. Όμως η αγανάκτηση των νέων διογκώνεται, επίσης, όταν το κρατικοδίαιτο σύστημα στραγγαλίζει κάθε καινοτόμο ιδέα και αποθαρρύνει τη νεανική κερδοφόρο επιχειρηματικότητα. Ο αβάσταχτος αυτός βιοποριστικός εφιάλτης σε συνδυασμό με τον άτεγκτο κρατισμό έχουν οδηγήσει τους νέους σε απόγνωση την οποία είτε την εκτονώνουν ακολουθώντας λαϊκιστές πολιτικούς είτε παραιτούμενοι από την ενεργό ή έμμεση πολιτική δράση.
Το αποτέλεσμα είναι να εξισώνονται πολιτικοί κάθε διαμετρήματος με άλλους που έχουν τάξει λαγούς με πετραχείλια και να απαξιώνεται η ουσία της πολιτικής η οποία στο κάτω κάτω έχει ανάγκη από νέους ανθρώπους που θα την ανανεώσουν και θα την εξυψώσουν στη συνείδηση των συνομηλίκων τους.
Εξάλλου, είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα αργά ή γρήγορα θα πρέπει να γυρίσει σελίδα και να ενσωματώσει τον εκσυγχρονισμό στην πολιτική αντίληψη. Βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η νέα γενιά, η οποία επιδιώκει τον εκσυγχρονισμό, να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στην πολιτική και να δώσει στην Ελλάδα αυτό που της λείπει.
Συνεπώς, είναι κρίσιμο, πλέον, να συμφιλιωθεί η νέα γενιά με την πολιτική και να απαλειφθεί η αντίληψη ότι «όλοι τους ίδιοι είναι». Διότι, η αποθάρρυνση της νέας γενιάς για συμμετοχή στα κοινά είναι ευθύνη άλλων, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να μεριμνήσουμε για την επανασύνδεση της νεολαίας με τους πολιτικούς θεσμούς και τις υγιείς δημοκρατικές παραδόσεις. Έτσι μονάχα θα συντελεστεί η πολυπόθητη εθνική ανάταση στο μεταίχμιο της νέας δεκαετίας.
Κείμενο: Α.Σ.
